En kötü haber

Kardeşimden vefat haberi almak insanı öldürür. Yok, yani acıyı çoğaltmaz. Doktor soğukkanlığı desen değil, acımasızlık hiç değil...

Küçükken Ahmet Taner Kışlalı suikastinde sabah vakti uyuyan annemin odasına dalıp "Anne anne koş! Ahmet Taner Kışlalı ölmüş!" diye uyandırmıştı kadını. Annemin idrak süresi, sıkışan kalbi, yataktan çıkışı... Tahmin edilebilir tabii ki.

Lisanstayken bir gün, erken bir saatte uyumuştum. Odama girdi, seslendi. Hemen de uyanırım ben sese, ışığa falan. Neyse, "Abla senin ortaokulda bir matematik öğretmenin vardı ya, artık yok." dedi. Yeni uyanıp zamanı, yaşımı, anılarıma uzaklığımı kestiremeyip aptal aptal baktım yüzüne... Ambivalantik duygularım olan bir öğretmenim olması da iyice bulandırdı zihnimi. Düşünün halimi...

Bugün de annem başladı anlatmaya,"Hani Alem Hala vardı ya, bilir misin?" dedi. Alem isim oluyor. Neyse, "Bahsediyordunuz, biliyorum da hiç görmedim" dedim. Annem de, "Babamın kuzeni, işte hani vaktinde şu olmuş bu olmuş diye anlatmıştım ya" dedi. Acıklı bir hayat hikayesi ve içinde hayırsız koca/baba olduğu için hatırlamamı bekliyordu, haklıydı da; hatırladım. Kardeşim atladı ama, "Anne niye uzatıyorsun?" deyip bana döndü. "Artık göremezsin zaten." dedi. Annemle birbirimize boş boş baktık ama dayanamadım artık, birazcık (!) güldüm.

Bir hayvan öldüğünde içi dağlanan çocuk, bir insan öldüğünde nasıl bu kadar soğukkanlı olabiliyor ki? Ergenliğin "ölüm sadece yaşlılara özgü, beni bulmaz" vurdumduymazlığı mı yoksa bilincine çıkarıp da başedemeyeceği korkuları mı sebep?

***

Ölüm demişken, birisi için öldü, vefat etti, hayatını kaybetti gibi seçeneklerden birini seçmek ne kadar zor değil mi? sanki hepsi aynı eylemi daha doğrusu eylemsizliği ifade etmiyormuş gibi herkes için bambaşka bir tanesi uygun gibi geliyor insana.