Sorumlulukları varken sorumluluklarını yerine getirmeyince hoşlandığı şeyleri de yapmayan kendini cezalandıran insanlar mevcut efenim. kendimi var sanıyordum bir tek, böyle. ama bir tek ben değilmişim.
işte bu insanların bu dönemde yaptığı şeyin adı hiç yapmak oluyor. n'apıyorsun sorusuna hiiiç diyorlar. diyoruz yani. neden denince de "yeaa yapmam gerekenler var ama işte üff ne bileyim" deyü saçmalamanın doruğuna varıyorlar. varıyoruz. biz yani.
çeviriye başlamam lazım. hatta çevirdikten sonra sunumda kullanmak üzere olan resimleri ben mi çizsem acaba gibi nispeten orijinal bir fikrim var. ama hala eyleme geçemiyorum. arkadaşları reddediyorum. sunum hazırlamam lazım deyü. oyunlara bakıyorum, yok yok gidemem diyorum. kitaplar aldım, okuduğım kitap bitince hemen başlamayayım sunum var diyorum.
son 3 gün artık sinirlilikten yanına yaklaşılmaz olurum. son 2 gün debelenip duruyor yetişmeyecek der dururum. son gece aha mahvoldum deyü canımı dişime takar iyi kötü bitiririm. sunum günü keşke az daha vakit olsaydı derim. sunum sonrası lan fena olmadı, bir sonraki sefere daha çok hazırlanacağım derim.
biliyorum bu döngü bazılarınıza tanıdık geldi (obaa çok kişi okuyor sanrısı bu!).
aslında kırmak da kolay. kahveyi bırakmış, çayına şeker atmamaya başlamış insanım ben yahu! ertelemekten mi vazgeçmeyeceğim?
0 Kalem Kelam:
Yorum Gönder