bundan 3-4 yıl kadar önce sevgilimle kavga etmişiz, her zamanki gibi. patolojik ilişkiler vardır ya, en nefret ettiğimden, öyle bir ilişkiydi. bu adam şehir dışına gitmiş kısa bir süreliğine o ara. gizli numaradan aradı beni -sanki anlamıyorum o olduğunu- başladı çalmaya "eğletmen beniiiii, söyletmen beniii, ağlatman beniii
aynalarrrr, aaynalaaaaaar." şarkı bitti telefon kapandı. lan yanlış mu hatırlıyorum deyü açtım şarkının sözlerini falan okuyorum tekrar tekrar. yok yani anlamıyorum. niye bu şarkı, neden dinledim ben bunu? ne demek istedi yahu? anneme soruyorum yok o da şaşırdı. derken işte biz barışıyoruz ve soruyorum, "ya neden aynalar'ı dinlettin bana?" cevapla yarılıyorum tabii "ya volkan konak konserindeydim, bi şarkıya başladılar aha dedim açtım telefonu derken değiştirdiler bunu çalıp söylediler kapatamadım telefonu."
nereye mi geleceğim? geçen gün volkan konak dinleme fırsatım oldu. işte laylaylomsüpermüper eğleniyoruz hüzünleniyoruz derken aynalar çalmaya başladı. hayat falan ne ilginç vapurlar filanlar falanlar demeye başladım. zaman hızlı geçiyor, insanlar bizden geçiyor, biz insanlardan. anılar işte nihayetinde gülümsetiyor -oh be iyi kurtulmuşum o adamdan dediğimi asla söyletemezsiniz bana!- zaman işte, geçiyor. evet ben bunu demek istiyorum. o yüzden anların nitelikli olması lazım. yaşarken tam da o an orda olmak tüm kaygıları azıcık geride bırakmak. tamam bu sonuç bu yazıdan çıkmıyordu ama diyeyim dedim. çok içimden geldi.
böyle işte.
bu kadar.
0 Kalem Kelam:
Yorum Gönder