insan

komik bir şey.

hakikaten;

en büyük acıyı kendisinin çektiğini sanan, hiç hayvanlık yapmadığını iddia eden, hayvanlıkların hepsinin kendine yönelik olduğunu zanneden, sürekli sitem eden, sürekli terk edildiğini zanneden, her olayın -iyi kötü- "en" versiyonunu yaşadığını sanan, sözlerini tutmayan, sonsuz vaatlerine en başta kendisi inanmayan, bencil mi bencil, duyarsız mı duyarsız bir canlı.

çirkin en başta. çirkinliği ruhunu okumadıkça fark edilmiyor. zaman insanı yakınlaştırıyor kendiyle, yakından bakıyorsun göremiyorsun. uzaklaşıyorsun, uzaktan bakıyorsun ona, gözlerini yumuyorsun tekrar, gördüğünden korkuyorsun. insan insanı kendinden tiksindiren bir şey zira.

ah be insan, seni her durumda ne kabullenişlerle sevdim. aileden oldun, sevgili oldun, arkadaş oldun, komşu oldun. her zaman tabula rasa derler bir şey var dedim, insan zihni ve hatta kalbi deneyimlerden kötüdür bildim. insan ki anlaşılabilen, anladığın(m), dokunduğun(m) idi dedim. dokunduğun şey dokunduğun müddetçe dinginmiş bilemedim. bir insan olan kendime döndüğüm her zaman, kendimle başbaşayken, ihtiyaç karşılayamayan bir insan olarak reddedildim.

ey insan bencilsin, yorucusun.

isteseydim, insanı sırf insanlığından ötürü acıtırdım, çünkü çok acıdım bunca zamanda. ömür derler, bir vakit aralığında hep talihe söverken sendin sövdüğüm aslında; kısık sesle.

kendimden sıfat olarak uzaklaştırdığım sözcük olsan da insan, ben. hepimiz.

sevdiğim herkes ve sevmediklerim. sevgimi yitirdiklerim, verdiklerimi hak etmeyenler, aldıklarımı hak etmediklerim, anlamını yitirenler, anıları cebine atanlar...

insan, içindeki siyaha rağmen güzelsin sen.

yine, her defasında keşfedilen...

2.3.2009 23:25