proce

ben bugün psikologanım olup eğitim verdim. boğazım çok acıdı konuşmaktan. ama eğlenceliydi.

öğretmenlerin yaşadığı ruh haliyle empati yaptım yahu. orda 40 kişi sana bakıyor, dahası hepsiyle göz iletişimi kurmanıza imkan yok akdlhdas denemedim değil ama, yok, ilgiyle dinleyen öndeki amcalardan fazlasıyla göz teması mümkün olmadı.

sunumlarda da ciddi olamayışım buraya da yansıdı, en son elimi kaldırıp dua ederek insanları yok edemeyeceğimizi anlatıyordum. keyif almadığım bir süreçten karşıdakiler de keyif alamaz diye düşünüyorum.

not tutanlar da oldu, bitince çok faydalı oldu dediler mesela. (egom burda şeyyoldu)

burayı da günlük gibi kullanmayacağım aslında ama çok içimden geldi bir kaçtır, tutmadım kendimi. zaten alabildiğince şeffaf olamıyorum. bir olsam yer yerinden oynar:P

bir de... düşündüğünden akıllı ve farkındayım sanırım. zamanı gelirse soracaklarım var. keşke gelse. gelmese de mesele değil.

aman yahu, esas meselem babam aslında. hayatımda tek değiştirmek isteyebileceğim şey belki de. bazen geçmişten ve koşullardan hiç bir şey değişmesin ben seviyorum her bişeyi laylaylom insanı olsam da tüm yaşama arzumu kaçırabiliyor bu adam. bir de üstüne insanın babası hakkında böyle düşünebilecek durumda olması en acı diye düşünüp iyice hüzünlü bir kimse oluyorum.

acaip şey hayat. hele ki insanlar. ben de acaibim hıhı.