bazen. hayır ilk cümlede vazgeçtim. çoğu zaman çok canınız yanar.
zaten hassassınızdır. bir de olabildiğince coşkunluğunuzla kaptırırsınız kendinizi,savunmalarınızın çoğu bir kenardadır. hayat, yani nitelikli hayat anlayışınız iletişimle ilgilidir. doğallık varsa "her şey olur". yani hayat ne kadar yorduysa, ürküttüyse de bir takım şeylerden, umut etmeyi ihmal etmezsiniz. acıların insanı modunda dolaşıp "incinirim ama ben" deyip kendinizi nazlamazsınız ki sizce bu kötüdür.
şey gibi, bilmiyorum demek gibi. bilmiyorum demek zordur ama bence ciddi bir erdemdir. ama bilmiyorum deyince bir grup denyo(kimler bilmiyorum) tarafından cahil adledilirsiniz. oysaki zor değil ki biliyormuş gibi davranmak. ama bilmiyorum demek öğrenebilrim demeyi de içerir, anı kurtarmanın ötesinde bir davranıştır. falan filan.
işte yani kendini açmak, kaygılarından sıyrılmak ile bilmiyorum diyebilmek arasında fark yok. ama sonuçta karşınızdaki normal bir insansa hatta kaba tabirle sıradansa (evet sıradan demek kabalık) acıyacağınız bir gerçek. acıtır adamı :)
tamam genellemeyeyim ama, ne kadar açık oldumsa o kadar acıttılar. bu durumda genellemezsem ya bahtsız ya da salak biri olduğum gibi bir sonuç çıkacak ki bence bu durum genel bişi.
üff tamaaam! insan kendini korumalı. savunmacı diyaloglarla görünmez duvarlarla. belki öylesi doğrudur.
60 yıl sonra hayattaysam hala veririm kararımı! ama bu blogta verip yazmam zor :)
2 Kalem Kelam:
geleceğe notlar biriktirmek gibi birşey, ya da ne biliyim, o an gelipte "bak hala aynıyım" diyebilmek için belkide.
değişmek veya değişmemek arasında sürekli değişen düşüncelerim olduğu andan beri kararsızım hangisini yapıp yapmamam gerektiğine. ama sanırım , yani bu an için eminim, en iyisi o an neysen o olabilmek. orda olabilmek ve o anın sana yaptırdıklarını yapabilmek. sonrası mı? bilmem o zaman düşünülür...
doğru, o an için neysen o olabilmek en güzeli. sonrakıyaslar başlıyor, o anlarda gerideki anlara bakıyoruz. ondan belki geleceğe not düşüyoruz.
Yorum Gönder